در روزهای آخر اسفند
کوچ بنفشه های مهاجر
زیباست
در نیم روز روشن اسفند
وقتی بنفشه ها را از سایه های سرد
در اطلس شمیم بهاران
با خاک و ریشه
میهن سیارشان
در جعبه های کوچک چوبی
در گوشه خیابان می آورند
جوی هزار زمزمه در من
می جوشد
ای کاش
ای کاش آدمی وطنش را
مثل بنفشه ها
در جعبه های خاک
یک روز می توانست
همراه خویشتن ببرد هر کجا که خواست
در روشنای باران
در آفتاب پاک
(محمدرضا شفیعی کدکنی)
زندگی شیرین است
رفتم اون پایین دس رودخونه
و نشستم ور دل ساحل
رفتم تو فکرش ولی نشد
منم جستم تو آب که خودمو غرغ کنم
یه بار اومدم رو آب و نعره زدم
دو مرتبه اومدم بالا و جار زدم
اگر اون آبه سرد نبود
حتم که تا حالا غرغ شده و کفن پوسونده بودم
ولی سرد بود اون آبه! سرد بود!
رفتم تو آسانسور
شونزه طبقه بالا
رفتم تو بحر عشقم
گفتم که باس بپرم پایین
اونجا واستادم و نعره زدم
اونجا واستادم و جار کردم
اگر اون بالاهه
بلند نبود
حتم که تا حالا پریده بودم و کفن پوسونده بودم
ولی بلند بود اون بالاهه! بلند بود!
حالام چون می بینی هنو اینجام و نفس می کشم
پس خیالت تخت که حالا حالاها زنده می مونم
گیرم که می تونستم واسه عشقم جونمو بدم
ولی به دنیا اومدم که زندگی کنم
بعدشم اومدیم و نعرها مو شنفتی
و یا هم دیدی جار میزنم
اگه یه وخ ته دلت بخوای سقط شم
اون رو سگم بالا میاد دلبرکم
زندگی شیرینه
شیرین مثل شیکر
زندگی شیرینه
(لانگستون هیوز)
رضایت نامه
ممنونم
از همه ثانیه هایی که مرا راه برده اند
از همه دقیقه هایی که با من زندگی کرده اند
از همه ساعاتی که مرا که تحمل کرده اند
ممنونم
از همه روزها هفته ها ماه ها فصلها
و از همه سالها ممنونم
بخاطر خاطراتی که با من تقسیم کرده اند
ممنونم از خواب
از شراب
و
ممنونم از تو
بخاطر همه چیز
به بهانه غربت به یاد فرهاد وشفیعی کدکنی
کوچ بنفشه ها
on the memeory of my beloved ,my grandmother
Tis the reality, she is gone
and left her children and her son
She flyed over the world beneath
Too much higher than the sun
''She was as they called her ''khan
Though; living the life of a very poor one
Peace be upon her glorious soul
.As much as the people not yet gone
آهه آنه
برای جهانبخش لورگی
از راه می رسی با پوتین هایت که تا باستنت بالا کشیده اند
و گردنی که تا آسمان بالا کشیده ای
و دستانی که مثلث برمودا را به سخره گرفته اند
می خندی
اما نه مثل هر وقت
آن وقتها من خنده ات را به جهانی از داده های محتمل که میدادم
همه را ممکن می کرد
اکنون
با زهرخنده ای که از هر شوکرانی کشنده تر است
می نشینی
و من تلاش می کنم که خود را در برابر عظمت ساختگی ات
بر پا نگه دارم
می گویی می خواهی بروی
و من با عزت نفسی مثال زدنی
غرور کاذبت را واپس می زنم
خیره می شوم به چشمانت
واز تو می گذرم در امتداد افق
و محو می شوی در چشمانم
نمی بینمت انگار
انگار نه انگار که تا همین چند ثانیه پیش من بودم
که در آتش عشق تو آب می شدم
ذره ذره
ولی درست همین حالا که گذشت
ته مانده ذراتم در یخ گفتارت
از نو گرفت
و من پس از بارها من شدم
به همین عزت نفسی که در کلمه من می بینی
بی فایده است
دست و پا مزن دلدار دل آزار
این من احیا شده اکنون هیچ تویی نمی پذیرد
این من اکنون هیچ با من عاشق شباهتی ندارد
عوض شده است
درست مثل جهان که نوروزها عوض می شود
امروز نوروز من است
عید من مبارک
شعری از منصورعلیمرادی
....وگفتند ایلیاتی بوده با چشمانی از دوزخ
لبانی از غروب خشکسالی هم بیابانتر
پسینگاهی خودش را کرده از پاییز ...حلق آویز
زنی از برق خشم خنجر نامرد ..عریانتر
دو مرد از کوره راه داستان یک نویسنده
روایت می کنند از اتفاقی که نیفتاده
که بعد از مرگ ایلش در تلاش شعر یک شاعر
میان غربت این واژه های تلخ جان داده
رگانش را شبی زرتشت رستاخیز کرد از نو
که بر پهنای خاک اهریمنی یزدان را می کشت
و کرمانی ترین چشمی که وحشی بود ودوزخ بود
به تیغ عشوه ای آغا محمد خان را می کشت
شبی شنزار سوزان بلوچستان دستانش
مرا از پرتگاه ابروانش پرت می سازد
هزار آغا محمد خان سحر می زاید از چشمش....
بگیریدش..که تخم آدمی را بر میاندازد
چه بعدازظهر تلخی... خاک خاک سرزمینم را
کسی در گامهای آخر خود خسته می لنگد
میان گردباد خون وخاکستر ...خبر دارد
درنگ این تفنگ از مرگ سرهنگی که می جنگد
سحر بر منتهای خواب یاغی ترس می بارد
حنا می بندد اینجا تیر چشمش سینه را مردم !
سرابی همچو شرم این زن وحشی ...فریبده
مرا در تیرماه پیکرش کرده است سردرگم
شما بانو ! کجای آسمانها خوابتان برده
که در ما دوزخی دم می کشد شام غریبان را
گناه گنگ مرگ که گریبانگیرتان گشته ؟
که می نالیدزجر شاعری سردرگریبان را..
..و گاوی بر افق..سر می بریدند از سحر انگار
سرود کاهنان در شیهه نریانها می ریخت
زنی سحرا نشین دیماه سرد شعر یک شاعر
خودش را با طناب گیسو از پاییز می آویخت...
...وگفتند ایلیاتی بوده.......
خودش را با طناب گیسو از پاییز می آویخت...
دخال
در آرامش خود آرام بگیر
و گاه گاهی
با همان آرامش همیشگی
به سراغم بیا
درخواب
و نا آرامم کن
و با دستهایت
که اسوه آرامش اند
دوباره خوابم کن
شعری از یدالله کریمی نژاد
نوستالژی
من برای درخت کوچک تنهایی ام شعر می خواندم
و او شعرهای مرا می شنید
و کم کم به قلبم ریشه دوانید
اکنون
دیریست
که درخت کوچک تنهایی من
به دستان هیزم شکن
روشنی بخش شومینه مردی است که شعر نمی داند.
confession
''my father told me: ''marry
,that`s why I`m there, sitting by your side
.in my white bridal garment
''my father told me:''marry
,that`s why I`m here alone,trying to reside
.in my white graval garment